Boris Lazić (1967, Pariz, Francuska), magistar uporedne književnosti, doktor slavistike. Piše poeziju, prozu, eseje i kritiku, prevodi sa francuskog, engleskog kao i na francuski. Knjige pesama – Posrnuće (1994), Okeanija (1997), Zapis o beskraju (sa Goranom Stojanovićem, 1999), Psalmi inovernog (2002), Pesme lutanja i sete (2008), Orfej na limesu (2012), Kapi slasti (2013) i Kanonske pesme (2016); Leptiri od opsidijana i žada – antologija poezije staroga Meksika (2010; 2016); knjige putopisne proze i eseja – Beleške o Arkadiji (2000), Turski divan (2005); Vrt zatočenika – uporedne studije iz devete umetnosti (2010); romani – Gubilište (2007; 2018) i Pank umire (2013). Kao slavista, deset godina je predavao na francuskim Univerzitetima Lil 3, Pariz- 4 Sorbona, Inalko. Priredio i preveo na francuski Njegoševu Luču mikrokozma: P . P. Njegoš, La lumière du microcosme (2000; 2002; 2010), kao i Gorski vijenac: P. P. Njegoš, Les lauriers de la Montagne (2018); antologiju savremene srpske poezije Anthologie de la poésie serbe contemporaine (2010) kao i antologiju srpske srednjovekovne poezije Anthologie de la poésie serbe médiévale (2011). Živi u Nici.