Slavko Gordić (1941, Dabrica, Hercegovina). Piše prozu, književnu kritiku i esejistiku. Knjige proze: Vrhovni silnik (1975), Drugo lice (1998), Opit (2004), Rub (2010). Knjige eseja, kritika i studija: U vidiku stiha (1978), Slaganje vremena (1983), Primarno i nijansa (1985), Poezija i okružje (1988), Obrazac i čin – ogledi o romanu (1995), Pevač Boška Petrovića (1998), Ogledi o Veljku Petroviću (2000), Glavni posao (2002), Profili i situacije (2004), Savremenost i nasleđe (2006), Razmena darova (2006), Kritičke razglednice (2008), Traganja i svedočenja (2011), Ogledi o Ivi Andriću (2013) Srodstva i razdaljine (2014), Osmatračnica – književne i opšte teme (2016). Priredio je izabrane pesme Miodraga Pavlovića (1978), Stevana Tontića (1995), Jovana Jovanovića Zmaja (2003), izabrane pripovetke Veljka Petrovića (2000), izabrana dela Veljka Petrovića (2003), pripovedačko-romansijerski segment izabranih dela Milana Kašanina (2003) i četiri knjige izabranih dela Ive Andrića (2010–2019).

Pojedini esejističko-kritički tekstovi su mu prevođeni na nemački, poljski, mađarski, slovački, slovenački, francuski i engleski. Dobio je Nagradu Društva književnika Vojvodine za najbolju knjigu godine, kao i nagrade „Laza Kostić“, „Đorđe Jovanović“ i „Sreten Marić“. Dobitnik je Novembarske povelje Novog Sada, Nagrade za životno delo Društva književnika Vojvodine i Povelje za životno delo Udruženja književnika Srbije.

Bio je dugogodišnji profesor Filozofskog fakulteta u Novom Sadu, do 2009. godine, i glavni i odgovorni urednik Letopisa Matice srpske (1992–2004). Sada je profesor emeritus Univerziteta u Novom Sadu.

Foto: Branislav Lučić