Priredio: Marjan Čakarević

Ima u poeziji Milutina Petrovića neke erotične i duhovite igre smisla: ona je, počevši od samog naslova, u neprekidnoj dinamici slojevitosti i raslojavanja, skrivanja i razodevanja značenja. Iskidane strukture, ona je u dubini vitalistička: osvežavajuće asketska, smisaono nesvodiva i ispunjena prećutanim. Ovaj put Petrovićevi stihovi donose dijalog koji vode lirski glas, pesnik Po i njegova dvojnica Poa. Dok Poa zapitkuje i savetuje, Po govori uglavnom mrzovoljno i cinično, u okruženju gavranova, crnila i figura dostojnih podsmeha i prezrenja. U tom dijalogu kao bitna tema izdvaja se odnos prema poeziji i njenoj svrsi. Na jednoj strani su, tako, slavoklepci, epici i razglabači, na drugoj potreba da se ostane uz disciplinu i racionalnost filozofije kompozicije – uz strog i precizan odnos prema pesničkom jeziku i uz veru da pesništvo ima smisla samo ako se peva ono što nije već davno jednoglasno propevano. […] Od strukture do pojedinačnih stihova, i obratno, PoPev je čitalački izazov u kojem se ambivalentno i intenzivno prepliću prezir prema govoru i strast prema poeziji. Naizgled teško prozirna, ona je zapravo bogata smislom i vezama koje posvećenog čitaoca nagrađuju susretom sa jednom osobenom i autentičnom i, u našim okvirima, usamljenom pesničkom osećajnošću. (Vladimir Vukomanović Rastegorac)